Overleefd

Vandaag heb ik het verslag naar Otto gestuurd. Het was niet helemaal af, omdat het zo tegen zit met het bellen van de bedrijven. Ik heb erbij gezegd dat als ze het nog voor elkaar krijgen met het bellen van de bedrijven, dat ze mij de gegevens moeten sturen en dat ik deze dan alsnog in de matrix ga verwerken. Ik baal er wel gigantisch van dat ik het niet af heb. En vooral omdat ik er machteloos in ben. Ik kan de bedrijven zelf niet bellen.

Om de tijd te verdrijven heb ik de Nederlandse lijst met 504 co-producten vertaald naar het Engels en Pools. Maar daar vul je ook geen dag mee. Het enige dat Otto kon verzinnen was dat ik de schoenen van een klant kon poetsen, maar aangezien er geen schoenpoets was, ging dat ook niet door.

Even later kwam Otto met een artikel het kantoor binnen gelopen. Hij riep erbij: Hier moet ik nou elke dag mee werken. Het artikel ging als volgt:

Polish women cattiest in the world?
24.08.2010 12:02

Polish women are the most aggressive in the world, claims an American researcher.

Phyllis Chesler, quoted by the Polska The Times says Polish females are jealous, backbiting and cruel - especially to other women.

They enjoy misfortune – both experienced by themselves and other people - and will actively contribute to it.

According to the research, women are more loyal towards men than women and will unite only when faced by a common enemy – usually another female - and most often in respect of a female boss.

This seems to be borne out by public opinion figures collected by the Polish CBOS office, according to which only 17 percent of Polish women had nothing against a female supervisor but 30% said this was “unacceptable”.

Zo! Alsof de tekst nog niet duidelijk genoeg was, reageerde Marcel met de woorden: Ja fijn, ik ben er met een getrouwd! Toen had je de dames natuurlijk helemaal op de kast.

Dus jullie zien maar weer wat ik allemaal heb moeten doorstaan. Maar ik heb het overleeft, 8 weken lang in deze uiterst gevaarlijke werkomgeving.

Anna heeft het er al de hele week over dat vrijdag de Porsche komt. Otto heeft blijkbaar een Porsche te leen voor het weekend. Hoe het precies zit weet ik niet, want ik dacht in eerste instantie dat het een geintje was. Maar Anna wilde graag weten of het een cabriolet was of niet, want dan wist ze hoe ze haar haren morgen moest doen. Ze weten alleen dat ze morgen om 1 uur een Porsche 911 op gaan halen en het kan of een cabriolet zijn of een hele snelle, zoals Otto het vertelde. Op de vraag of dit mijn afscheidscadeautje was, kreeg ik geen antwoord.

Die meiden waar ik gister over vertelde, nou ik hoop dat het waar is dat ze vanochtend zijn vertrokken. Wat een bende. Er lagen geen borden meer in de kast, er waren geen schone vorken of lepeltjes meer, de prullenbak puilde uit, alles stonk en lag over het aanrecht verspreid. Zelfs de sigarettenpeuken lieten ze bovenop de rookpaal buiten liggen. Je moet er bijna moeite voor doen om die sigaret niet in het gat te gooien. Daarnaast ben ik vannacht weer door hun wakker gehouden. Vannacht heb ik ze toch maar even vriendelijk duidelijk gemaakt dat er ook nog mensen zijn die wel werken. 1 nacht vind ik geen probleem, maar 3 nachten achter elkaar begint minder grappig te worden. De huisbaas zei gisteravond al tegen mij dat het nogal wilde meiden waren. Als ik echt overlast had moest ik het maar melden en als ik bestek nodig had kon ik het bij hem lenen, omdat ze toch vanochtend zouden vertrekken.

Voordat je bij het huisje kan komen, moet je eerst door een poort. En er is ook geen deurbel, dus heb ik opa en oma maar gemeld dat ze na 5 uur moeten komen. Ik had het nummer van de huisbaas gevraagd, zodat ik hem zou kunnen bellen, mochten ze eerder arriveren. Echter moest hij vandaag tot 6 uur werken, dus ben ik toch eerder thuis. Ik heb de sleutels van het huisje al gekregen. Om 5 uur kreeg ik een sms dat ze nog 160 kilometer moesten, maar dat ze in de file stonden. Om half 8 kwamen ze dan eindelijk aan. Ik ben buiten gaan staan toen ze nog 6 kilometer moesten, maar het laatste stukje is toch wel lastig. Ik heb ze aan het eind van de straat moeten ophalen. Ik stond al naar de auto te zwaaien toen ze mij opbelden waar ze moesten wezen. Ik heb even geholpen met alle spullen naar de kamer brengen en toen aan het werk.

Omdat morgen dus mijn laatste dag is moet ik natuurlijk een afscheidstaart maken. Metrijs had de Mon Chou al voor mij meegenomen en de aardbeienvulling, want die kon ik in Polen niet vinden en opa en oma hebben de taartvorm en de mixer meegebracht. Na een paar uur kokkerellen had ik 2 hele mooie taarten geproduceerd. Anderhalve taart gaat mee naar het werk en de rest is voor ons en de mensen in het huisje. Om half 11 was ik klaar.

Oma was om 8 uur begonnen met kippensoep maken en de snijbonen op te warmen. Na het eten heeft ze mij nog geholpen met koekjes verkruimelen voor de bodem van de tweede taart. Opa heb ik aan de Skype gezet met mijn moeder. Alleen door de slechte verbinding viel ze op een gegeven moment weg en toen zijn we toch maar gaan eten.