Een Pool Pools leren!

Deze week heb ik mijn eerste koe gezien. Onderweg naar mijn werk zag ik langs de kant van de weg en een stukje weiland twee koeien aan een ketting staan. Ik weet niet of dit gebruikelijk is, maar ik heb verder nog geen enkele koe gezien en weinig weilanden. Dus waarschijnlijk blijven de meeste koeien binnen blijven.

Woensdags heb ik toch wel iets ongelofelijks mee gemaakt, ik heb een Pool Pools geleerd! Ok, ik begrijp dat dit enige uitleg vraagt. Justyna was rustig een perzik aan het eten, tot ze er spontaan mee begon te gooien. De reden was een oorworm. Ik wist even niet hoe dat ding in het Engels heet, dus heb ik ook maar meteen de Poolse variant opgezocht om er met haar over te kunnen praten. Volgens Google Translate is het Poolse woord voor oorworm ‘skorek’. Het grappige was alleen dat Justyna nog nooit van dit woord had gehoord. Dus ik heb het ook nog eens opgezocht in het dikke Pools/Engelse woordenboek en daar stond het ook in. Justyna was zo verbaasd dat ze aan iedereen op het kantoor heeft gevraagd of ze ooit van het woord skorek hebben gehoord, maar niemand kende het. De dag erna zat ze met een potlood in de kruin van de appel te steken om te controleren of er geen oorworm uit kwam.

Omdat mijn moeder donderdag jarig was en mijn opa en oma maar steeds door bleven gaan over dat ik ook een borrel mee moest drinken, heb ik maar een fles vodka met perzik smaak in de Lidl proberen te halen. Ja, dit viel niet mee hoor. Ik kom gewoon netjes met mijn boodschapjes en die fles bij de kassa, begint die caissière met de fles in haar hand van alles tegen mij te zeggen in het Pools natuurlijk. Ik dacht dat ik mij moest identificeren, dus ik was mijn ID kaart al aan het pakken, maar ze was al naar een collega aan het schreeuwen of ze het wilde vertalen. Blijkt dat er bij de schappen met de alcohol een knop zit waar je op moet drukken en dan moet je wachten tot iemand van de winkel bij je komt om je fles af te rekenen. Dus ik heb eerst mijn gewone boodschappen maar afgerekend en in de auto gelegd. Daarna ben ik weer terug naar binnen gegaan voor die fles vodka. Aangezien ik mijn gewone boodschappen met contant geld had betaald wilde ik die fles graag pinnen. Ik weet niet of het aparaat defect was, maar met handen en voeten werd mij duidelijk gemaakt dat ik niet kon pinnen. Dus met al het kleingeld in mijn portemonnee heb ik uiteindelijk die fles betaald. Ik had nog 3 munten in mijn portemonnee zitten. Met een waarde van in het totaal ongeveer 10 cent.

En alsof dat nog niet genoeg was, moest ik weer voor de trein wachten toen ik uit de Lidl kwam. Niet dat ik daar zo’n probleem mee heb, maar de bestuurder van de auto achter mij blijkbaar wel. Ik moet invoegen op een weg die stamp vol staat met auto’s die aan het wachten zijn voor de trein. Stapt het vrouwtje achter mij dus uit de auto, doet bij mij de deur open en verteld mij in het Pools dat ik hem er maar tussen moet drukken. Alsof ik de auto van de zaak even op een onmogelijke manier dwars tussen die andere auto’s ga drukken. Ik begreep uit haar aanwijzingen wel wat ze van mij wilde, maar ik heb mij maar voor de domme gehouden en gezegd dat ik het niet begreep en dat ik geen Pools spreek. Uiteindelijk is ze toch maar om mij een gereden, zoals alle andere bestuurders dan doen als daar iemand staat te wachten.

Kleine Ania is deze week weer terug gekomen van vakantie en Otto is donderdag teruggekomen vanuit Nederland. Het was de eerste dag dat iedereen weer eens tegelijk op het kantoor was, dus het perfecte moment om een foto te maken. Kon ik iedereen thuis ook eens laten zien met wie ik allemaal werk en waar ik steeds over praat. Ik heb nog nooit zoveel geklaag gehoord. Justyna ging volgende week naar de kapper, dus de foto moest wachten, Artur vond dat hij helemaal niet bij de foto hoorde, Jola rende naar de wc om haar haren te gaan doen, kleine Ania heeft haar schoenen omgewisseld en grote Ania zette haar bril af voor de foto. Maar ik heb ze dus uiteindelijk zo ver gekregen.

Zoals ik al zei was kleine Ania net terug van vakantie, maar toen ze met een gigantische glimlach bij Otto het kantoor binnen liep had ze achter haar rug een klein briefje. Dit zijn de briefjes voor de aanvraag van vakantiedagen vertelde Justyna mij. Met een nog grotere glimlach kwam Ania naar buiten, ze had de week vrij gekregen. Na kleine Ania liep ook Justyna naar binnen met een zelfde soort briefje. Toen ze binnen kwam, schreeuwde Otto NO! Maar ook zij kreeg wat ze wilde, elke week 2 uur minder werken. Toen begon natuurlijk ook grote Ania meteen met het invullen van haar briefje en liep ook het kantoor binnen. Ook zij had de 2 weken die ze vroeg vrij gekregen. Om even met Otto te stangen klopte ik ook aan de deur en vroeg hem voor de gein ook een paar dagen vrij. Tegen mij schreeuwde hij: D’R UIT!!!! Om het rijtje helemaal af te maken ging Jola, die een half uur later binnen kwam ook nog eens vakantiedagen aanvragen. Toen had hij iedereen in een keer gehad.

Na de foto en Otto een korte update over de stand van zaken te hebben gegeven, mocht ik van hem meteen mee met een van de vertegenwoordigers in de varkenssector, Robbert. Deze man sprak geen woord Engels, dus ging Jola mee als tolk. Samen hebben we 3 varkensbedrijven bezocht. De eerste bedrijf was van Thomasz en Beata Lubik in Gora. Zij hebben samen een varkensbedrijf en een slachterij. Thomasz doet de slachterij en Beata zorgt voor de varkens. Per dag verwerken ze5 ton aan vlees. Met dit vlees worden de 22 eigen winkels en een aantal zieken huizen en gevangenissen bevoorraad. In het totaal hebben ze 80 man personeel. Per week komen er 250 nieuwe zeugen op het bedrijf, maar ze kunnen meer aan. Momenteel word 80 a 90% van de ruimte bezet.

Voordat we naar het tweede bedrijf gingen hebben we eerst een tussenstop gemaakt bij punkt widokowy in lzeczki. Deze plek had een prachtig uitzicht waar je 50 kilometer voor je uit kon kijken. Je zag bossen en keek uit over een meer. Het tweede bedrijf was van Eryk Kapton in Gnuszyn. Hij heeft 1000 vleesvarkens in 1 grote ruimte en nog een aantal vleeskoeien voor de hobby. Op dit bedrijf zijn we maar heel kort geweest en hebben we de eigenaar niet eens gezien.

Onderweg naar het laatste bedrijf zijn we ook nog even langs de grootste gevangenis van polen gereden, gevangenis Wronki. De gevangenis heeft zo’n 14000 gevangenen en is gebouwd in 1889. Al reden we er maar snel voorbij het was erg gaaf om te zien. Ik heb nog nooit een gevangenis van dichtbij gezien. Overal was prikkeldraad omheen gemaakt en er stonden ook echt mensen in uitkijktorens de wacht te houden.
Aangekomen in Kobylniki, hebben we het bedrijf van PRP Kobylniki bekeken. Van vroeger uit hoorde dit bedrijf bij het paleis dat een paar meter verder op staat, maar nu zijn ze apart van elkaar. Het bedrijf zelf bestond uit 30 hectare en dan kwam er nog eens 800 hectare aan land omheen. Ze hadden 1000 varkens, deze lagen niet op stro, maar op beton. Er waren 4 paarden aanwezig en ze hadden 150 koeien, dit is inclusief jongvee. Van de indeling van het jongvee snapte ik niets. Alles stond door elkaar en elk dier had zijn eigen hekje waar zij achter stond. De melkkoeien stonden in een grupstal, waar de melkleiding boven liep. Alle koeien stonden wel aan een soort voerhek, maar ook nog eens aan een ketting. Toen wij daar waren werden een aantal koeien verplaatst die zo droog moesten.


Donderdag was ook mijn moeder jarig. En met en uitvinding als Skype kon ik er ook een beetje bij zijn. Ik stond op de tafel, zodat ik ook gezellig met de familie mee kon kletsen. Ook heeft mijn moeder via de computer haar nieuwe tuinset laten zien, erg mooi! Skype heeft ook zo zijn nadelen, het geeft mijn vader namelijk ook de mogelijkheid om mij te plagen. Samen met mijn broertje gingen ze heel gemeen midden in het beeld hun gebakje zitten oppeuzelen. Ook de nodige barbecues heb ik via de webcam mogen volgen. Lekker he!
In het weekend heb ik dit keer niets gepland. Het was niet echt weer om iets leuks te doen. Het viel namelijk met bakken uit de lucht. ’s Ochtends om half 5 werd ik wakker van het getik van water op mijn vloer. Ik heb er niet eens meer over na gedacht om het te melden, ik heb gewoon dezelfde bak gepakt en deze er weer onder gezet. Rond 10 uur werd het echter steeds erger en had ik op zoveel plaatsen lekkage dat ik het met die bak niet meer af kon. De huisbazin heeft van een andere kamer nog zo’n bak voor mij gehaald. En nog geen uur later viel de elektriciteit uit door dit noodweer. We hebben wel 3 uur zonder stroom gezeten. Aangezien ik op dat moment de enige bewoner was heeft de huisbazin met haar dochtertje mij gezelschap gehouden. Ze kon niet super goed Engels, maar we hebben fatsoenlijke gesprekken kunnen voeren. Het was echt super lief. Haar dochtertje heeft mij nog haar cavia laten zien en we hebben samen nog al het servies in de kast gewassen. Ik was hier mee begonnen, omdat niet elke bewoner de spullen even netjes achter laat. Voor je begon met eten moest je eerst controleren of je wel een schoon bord had. Julia, het dochtertje wilde mij graag helpen met afwassen, omdat ze door de stroomuitval toch niets te doen had. Zij was ook een beetje Engels op school aan het leren, maar het is nog van een heel laag niveau. Gelukkig kon ik al een paar woorden Pools en kon ik haar in ieder geval netjes bedanken voor de hulp.