De treinreis

Vandaag vertrek ik naar Polen. De tassen zijn gepakt en alle papieren liggen klaar. Metrijs is zondagavond ook naar Loerbeek gekomen om afscheid van mij te nemen en we hebben nog even heerlijk gebarbecued bij mijn opa en oma Spaan. ’s Ochtends nog even samen ontbijten en dan richting de trein. Thuis afscheid genomen van iedereen en toen met papa, mama en Metrijs in de auto naar Emmerich. Ik had mijn treinreis via de Deutsche Bahn geboekt van Emmerich naar Poznan, omdat ik zo veel goedkoper kon reizen.

Emmerich is 20 minuten reizen vanaf Loerbeek, maar voor alle zekerheid zijn we 3 kwartier van te voren vertrokken. Het enige probleem was het instellen van de TomTom. Omdat we station op de route hadden ingevuld kwamen we uit bij een station waar Pearse op het bord stond. Wij ons maar afvragen wat dit woord in het Nederlands zou betekenen. Waarschijnlijk hetzelfde, aangezien het een plaatsnaam was. We vonden het al raar dat er een klein hokje was met alleen een spoor heen en een terug.

Toen hebben we snel de Bahnhofstrae ingevuld in de TomTom en zijn we richting de juiste bestemming geracet. Maar het kon natuurlijk ook niet meezitten. Voor het spoor moesten we wachten op 2 grote goederentreinen. Ééntje van links en ééntje van rechts. Voordat de eerste trein kwam stonden we al even te wachten voor de spoorbomen en tussen de 2 treinen door bleven de spoorbomen ook dicht zitten. Al met al hebben we zo’n 10 minuten voor een spoorovergang staan wachten. Daar word je op zo’n moment niet bepaald vrolijk van.

Toen we op het station aankwamen ben ik als een gek naar het perron gerend, maar er stond geen trein. Je gaat nog stiekem denken dat de trein misschien vertraging heeft, maar dat was helaas ook niet zo. Bij de informatiebalie adviseerde de man ons om snel in de auto te stappen en naar Duisburg te rijden. Dat was het station waar ik moest overstappen. Voor die trein had ik een half uur overstaptijd, dus dat konden we met de auto nog halen. We hadden zelfs nog genoeg tijd om een pizzabroodje te eten en rustig afscheid te nemen.

Ik ben absoluut geen held in het afscheid nemen, dus ik had er de hele week al last van, maar op het moment dat ik in de trein stapte was ik best rustig. Ik had wel even waterige oogjes toen de deuren dicht gingen.

Het was even stoeien met die grote koffers in het gangpad, maar de rest van de reis verliep gelukkig wel goed. De trein van Duitsburg naar Berlijn was een ICE, ik zat in de stiltecoupe aan het raam. Van de stilte was helaas niet veel te merken. Elke 5 minuten komt er een conducteur vragen of er nieuwe mensen zijn ingestapt of er iemand kwam met koffie en snoep langs. Ook zat er een klas in dezelfde coupe, die steeds van de ene kant van de trein naar de andere kant van de trein naar elkaar aan het schreeuwen waren.

In de trein van Berlijn naar Poznan zat ik in een coupe voor 6 personen en er zat zelfs een Nederlander bij mij in de coupe. Hij werkt bij Rotan in Polen en reist 2x per maand naar Polen. Naast mij zat een super schattig meisje die een paar weken ging logeren in Polen. Het meisje was erg druk en duidelijk aanwezig, maar het was wel een leuk tijdverdrijf.

Tijdens de treinreis werd mij de taalbarricade nogmaals duidelijk. Toen er een man aan de deur kwam vragen of je koffie of snoep wilde. Geen enkel woord wat die man zei kon ik plaatsen, het was dat hij een kar vol snoep bij zich had, anders had ik dat ook niet kunnen gokken.

Eenmaal aangekomen op het station in Pozna heb ik aan de vrouw die met het schattige meisje reisde gevraagd hoe ik bij de uitgang van het station kon komen. Net toen ik de deur uit liep kreeg ik een SMS van Natalia, mijn contactpersoon van Cehave, dat zij op het station stond in een witte jurk. Meteen zag ik haar staan en zijn we naar de auto gelopen. Het was een bedrijfsauto, een Skoda Fabia, wat mijn auto is voor de komende 8 weken. We zijn met de auto naar het huisje gereden in Smochowice, een klein plaatsje in de grote gemeente Poznan. daar heb ik de spullen afgezet en de sleutel gekregen. Daarna zijn we meteen doorgereden naar het bedrijf, zodat ik de volgende ochtend wist waar ik heen moest rijden. Het was een rit van 30 kilometer.

Als je Polen gaat vergelijken met Nederland, dan is het best apart dat er in Polen geen fietspaden zijn. Mensen op de fiets fietsen gewoon tussen de auto’s. Ook op de wegen waar de auto’s 100 rijden! En als een stoplicht op groen staat, wil dat niet altijd zeggen dat jij kunt doorrijden.

Het huisje waar ik in verblijf ligt helemaal aan de rand van Poznan en aangezien het laatste stukje op de terugweg anders moest worden gereden dan de heenweg, was ik een beetje verdwaald. Achteraf bleek ik maar 2 straten van het huisje verwijdert te zijn, maar toch. Ik was als Nederlander voor het eerst in Polen, spreek geen woord Pools en had geen mobiel bij me. Gelukkig zijn Poolse mensen erg aardig. Ik heb aan een oud vrouwtje het adres laten zien waar ik moest wezen en na een paar minuten hints te hebben gespeeld stapte ze bij me in de auto en liet ze mij zien waar ik heen moest.

Eenmaal in het huisje gearriveerd, was het bloedje heet. Gelukkig had ik airco en kreeg ik ook meteen de internetsleutel, dus kon ik ook nog even contact opnemen met mijn lieve vriend.