Jezioro Kierskie

Helaas, helaas, helaas! Ik had gehoopt om te beginnen met een geweldig eind, maar het is niet anders. Spanje was toch beter. Ik heb de wedstrijd dit keer op mijn kamer gekeken. Het beeld via de televisie en het geluid via een radiozender op het internet. Jammer genoeg was het geluid steeds 30 seconde later dan het beeld, maar het was toch iets. De leuke momenten kon ik gelukkig nog een beetje delen, want ik kon met Metrijs, Luit, Diederick en Christiaan live meeleven via Skype. Wat is het toch ook een uitvinding! Tot op het laatste moment heb ik op het randje van mijn bed gezeten, maar het mocht toch niet zo wezen. Na 2 uur de bal heen en weer schoppen en een flink aantal gele kaarten, hebben we verloren met 0-1 van Spanje. Aangezien verliezen niet leuk is, sta ik maar niet al te lang bij de wedstrijd stil.

Om even in het negatieve gevoel te blijven begon ik de ochtend heel fijn met een nachtmerrie. Zoals wel vaker met nachtmerries is er geen touw aan vast te knopen, maar ik werd achterna gezeten door een man die mij wilde vermoorden en kon veranderen in alle voorwerpen die in de buurt waren. Ik weet het, erg vaag. Mijn oma wilde 112 niet bellen en uiteindelijk heeft mijn vader mij geholpen.

En om helemaal vrolijk te worden, kwam ik er vandaag ook nog eens achter dat ik maar 1x in de 2 weken een grote en een kleine handdoek krijg. Gelukkig had ik zelf ook een aantal handdoeken meegenomen van thuis, maar het is hier dus normaal om je steeds weer met dezelfde handdoek af te drogen. Lekker fris! Ik heb Otto maar een sms gestuurd met de vraag of dit normaal was. Volgens de verhuurder had Natalia dit goedgekeurd. Otto vond het wel typisch Pools klinken, maar wilde maandag even kijken wat hij kon regelen.

Leuke dingen die ik vandaag heb gedaan zijn zwemmen. Ik heb op Google Maps een meertje opgezocht, Jezioro Kierskie en de route ernaar toe uitgevogeld. Ik ben even trots op mijzelf hoor, ik ben er namelijk in één keer heen gereden en in één keer terug gereden zonder fouten en zelfs zonder naar de route te kijken op de terugweg.


Ik dacht dat ik de auto mooi geparkeerd had, maar het bleek dat ik nog een aantal kilometers moest lopen. Het maakt ook niet uit, het is zondag en ik heb toch niets beters te doen. Onderweg naar het water zag ik weer de vele parkeerkunsten van Polen. Op alle mogelijke manieren worden in de kleinste gaatjes zo dicht bij de plaats van bestemming auto’s in hoekjes geschoven.

Ik denk dat ik rond half 5 bij het water aan ben gekomen. Eenmaal bij het water, neem je ook nog niet zo snel een duik. Je hebt niemand die op je portemonnee en sleutels let. Ik ben even 5 minuutjes het water in geweest, continu kijkend naar de plaats waar mijn spullen lagen. Dit was niet echt ontspannend, dus ben ik voor het eerst in mijn leven gaan zonnen. Ik heb mijzelf namelijk verplicht om tot half 6 daar te blijven. Er was wel weer veel te zien. Heel veel verschillende mensen, van heel dik tot heel dun, van oud tot jong en van hoerig tot degelijk. Het toppunt was waarschijnlijk toch wel de man die in zijn “ballenknijper” op de fiets stapte met daaronder hoog opgetrokken sokken en schoenen. Na een uurtje in de zon liggen bakken en 6 keer op de telefoon kijken of mijn tijd al om is, ben ik weer naar huis gegaan.