Auschwitz-Birkenau

's Ochtends was ik met Elle aan het praten over de nacht. Omdat ik dus overal wakker werd, vroeg Elle aan mij in welke volgorde iedereen thuis kwam. Dus ik wees naar de bedden en toen kwam de Fransoos naar beneden. Helemaal over de toeren begon hij een heel verhaal te vertellen. Dat hij voor de gek was gehouden en dat iedereen hem herkende en dat hij er dus helemaal gek van werd. Maar ik begreep nog steeds niet wat hij van mij wilde. Ineens realiseerde ik mij dus dat hij waarschijnlijk dacht dat we het over hem hadden. Om hem maar gerust te stellen heb ik voorgesteld dat we lekker gezamenlijk gaan ontbijten, dus we zijn naar boven gegaan. Achteraf heb ik daar nu spijt van. Ok, ik wilde echt zijn verhaal aanhoren en ik had ook echt medelijden met hem. Een groep studenten hem iets in het Pools heeft laten zeggen en dat hebben ze opgenomen. Het was iets in de vorm van mijn vriendin is een hoer. Ze hebben dit op het internet gezet met een foto van hem erbij. Heel erg allemaal, maar naar 16 het zelfde gehoord te hebben was ik toch wel toe aan andere gespreksstof. Elle kwam er toen ze opstond achter dat ze door iets was gestoken en dat ze daar waarschijnlijk allergisch voor is, want ze had een rode harde vlek op haar arm en ook een kleintje op haar voet. Het zag er best erg uit, maar we hebben het er 1 hele korte reactie op gehad en toen dwaalde hij weer af. Hij was continu aan het rondkijken wat iedereen zij, omdat hij er van overtuigd was dat iedereen in Polen over hem aan het praten was. Even later kwamen we 2 Groningse psychologiestudenten tegen, Wissen en Jasper die hem gisteren uit medelijden hadden meegenomen naar de stad, maar vandaag waren ze hem toch echt aan het ontlopen, zij werden ook al gek van zijn paranoïde gedrag.

We hebben nog maar even afgewacht hoe het met Elle’s arm zou gaan en zijn gewoon naar Cracow City Tours gegaan om onze reis naar de zoutmijn in Wielickska te boeken. We hebben de stad een beetje bekeken en nog even en vers geperste jus 'd orange gedronken op een heerlijke lounge stoel in het One lounge club, buiten op het terras en toen zijn we ons klaar gaan maken voor de reis naar Auschwitz en Birkenau.

Om kwart voor 2 vertrok de bus van het verzamel punt en in de bus kregen we eerst een documentaire te zien van 50 minuten over Auschwitz en Birkenau, dit was echt aangrijpend. Je kunt je gewoon niet voorstellen dat zo iets heeft kunnen gebeuren. Eenmaal daar aangekomen kregen we allemaal een koptelefoon en een ontvangstkastje, zodat je de gids altijd goed kan horen. In de gebouwen mocht je geen foto’s maken, maar buiten wel.

Ik was al eens in Theresienstadt geweest in Tsjechië, maar dit was veel persoonlijker. Erwaren allemaal persoonlijke items van de slachtoffers aanwezig. Er werd uitgelegd dat de mensen die woren op hun uiterlijk worden gesorteerd of ze wel of niet kunnen werken, als je er niet geschikt genoeg uit ziet, dan kun je direct door naar de douche, althans, dit werd je dan verteld. Je moest je uitkleden en doorlopen naar de volgende kamer. In die kamer zaten dan ook echt douchekoppen en alles leek echt. Allen als iedereen in de kamer was, werd het Zyklon B gas door de luiken in het plafon vrij gelaten. De gids zei dat het vergassen snel ging, maar 20 minuten erover doen om te stikken lijkt mij niet bepaald fijn. In de gaskamers lopen weer treinrails die naar het crematorium, zodat de lijken gemakkelijk vervoerd konden worden.

Er werd iedereen verteld dat ze naar een nieuwe plaats gingen en ze moesten dus ook allemaal gewoon bagage meenemen naar het concentratiekamp. Er werd zelfs verteld dat ze hun naam duidelijk op de koffers moesten zetten, zodat ze deze later terug konden vinden. Elk slachtoffer mocht 25 kilo aan bagage meenemen. Alle persoonlijke spullen van de mensen werden gesorteerd, bewaard en zelfs doorverkocht. Van kleding tot borstels en van schoenen tot brillen, alles lag in grote hopen gesorteerd in Canada. Zo noemde zij de opslagplaatsen, omdat Canada werd gezien als een land van overvloed. Iedereen die daar kwam werd kaalgeschoren en het haar werd weer in zakken van 25 kilo doorverkocht en daar werden weer sokken van gemaakt. Voordat de lijken naar het crematorium gingen, werden ook nog alle gouden tanden eruit getrokken en deze werden weer omgesmolten. Het menselijk as dat uit de crematoria kwam, werd weer gebruikt als bemesting voor het land. In Polen zat het grootste concentratiekamp en er zijn meer dan een miljoen mensen gedood.

Maar je was misschien wel beter af als je de douche in ging, want als je geschikt was om te werken was je leven geen pretje. Mensen stierven van ondervoeding, werkdagen duurden vaak 11 uur en het was normaal dat ze deze tijd met blote voeten in de sneeuw moesten staan. Een gevangene werd in zijn hoofd geschoten, omdat hij zijn brood deelde met een medegevangenen die dood ging van ondervoeding. Wonderbaarlijk overleefde hij dit schot. Mensen werden gecastreerd en ingespoten met een onvruchtbaar makend middel, zodat Joden zich niet meer konden voortplanten. De situaties in de kampen waren vaak zo slecht dat mensen zichzelf tegen de elektrische hekken die rondom het kamp zaten gooiden. De eerste mensen die in Auschwitz kwamen werden gefotografeerd, maar naar 2 jaar besloten ze dat dit te duur was en zijn ze overgestapt op het tatoeëren van mensen. Niemand had nog een naam, alleen een nummer. Dit nummer stond op je arm getatoeëerd, maar kleine kinderen op het been, omdat de armen gewoon te klein waren. Als kind werd je gebruikt als medisch proefkonijn, je kreeg dan een of andere ziekte ingespoten en dan proberen ze je weer te genezen, van de 200.000 kinderen die in Auschwitz hebben gezeten, hebben het er 700 overleefd.

Aan een muur in een van de gebouwen hingen een aantal foto’s van gevangenen, met onder andere de datum van aankomst en overlijden. Mannen leefden gemiddeld 3 maanden tot een jaar en vrouwen van een paar dagen tot 3 maanden. De meeste werkers stierven van ondervoeding.

Op een gegeven moment ging het zo hard dat de gaskamers en crematoria het niet meer aan konden. Dus moesten de slachtoffers naakt voor de muur gaan staan en werden ze afgeschoten. Ze moesten er naakt staan, omdat de kleding weer werd gebruikt voor de volgende gevangene. Het probleem van de verbrandingsovens werd opgelost met massagraven.

Net voor de bevrijding in 1945, werden er nog veel mensen gedood. De Duitsers wilden hun sporen wissen. Crematoria werden opgeblazen en documenten vernietigd. Na bevrijding hebben mensen nog maanden in het ziekenhuis gelegen. Sommige waren al zo verslechterd, dat ze nog stierven. Veel slachtoffers lijden jaren na deze horror nog aan geheugen verlies, soms verliezen ze nog de wil om te leven.

Na de vestiging in Auschwitz zijn we iets verderop naar de locatie Birkenau gegaan. Je gelooft het niet, maar Birkenau is gewoon 30x groter dan Auschwitz. Birkenau had slechtere toestanden dan Auschwitz, omdat het concentratiekamp in Birkenau tijdens de oorlog is gebouwd. Het was er veel slechter geïsoleerd, dus mensen werden nog sneller ziek.

Na deze indrukwekkende dag hadden we nog meer aan ons hoofd, want die vlek op Elle’s arm werd als maar groter. Toen we met de bus weer arriveerde op de Market Square van Kraków, heeft de tourgids voor ons de eerste hulp in het ziekenhuis en een taxi voor ons gebeld. En daar zit je dan, ’s avonds bij de eerste hulp in een Pools ziekenhuis. We waren redelijk snel aan de beurt en er hebben wel 3 mensen naar Elle gekeken. Eerst 2 doktoren die misschien 2 jaar ouder waren dan mij. Die zeiden dat ze een spuit kreeg die de allergische reactie tegen zou moeten gaan. Dus Elle gaat netjes met haar arm vooruit op het bed zitten, maar de zuster die moest spuiten begon moeilijk te doen. Toen ik de dokter om een vertaling vroeg, vertelde hij mij dat hij was vergeten om te zeggen dat deze spuit in de bil moest.

Alle papieren werden gekopieerd en we moesten nog even een half uur wachten. Na een half uur kwamen ze weer met zijn alle kijken of het beter was geworden, maar er was nog geen verschil te zien. Dus moesten we nog een uur wachten. Toen was er ook geen verschil te zien, maar werden we wel naar huis gestuurd met een recept voor een zalfje en een spray.

Eenmaal terug gekomen in het hostel hebben we nog gezellig gesocialized met de Australische motorrijder Terry en Wisse en Jasper. Daarna wilde we lekker naar bed gegaan, maar onze bedden waren al ingepikt. We moesten na de eerste dag van kamer wisselen en ik had op de nieuwe kamer onze bedden dus alvast opgemaakt, maar dit vonden een aantal nieuwkomers waarschijnlijk wel handig, dus die lagen daar al in te pitten. Dus we hebben ons 2 andere bedden uitgezocht en zijn gaan slapen. De 2e nacht ging gelukkig een stuk beter. Ik ben nog steeds van dezelfde dingen wakker geworden, maar ze kwamen alleen niet zo vaak voor. Terry, Wisse en Jasper gingen niet stappen, dus die tegelijk met ons naar bed en de rest lag al op bed. Wisse lag onder mij en gelukkig draaide hij niet zo vaak als die jongen uit Wit-Rusland.