Wieliczka’s zoutmijn

Omdat het kathedraal gisteren al dicht zat, zijn we op tijd opgestaan. Om kwart voor 9 stonden we weer op de Wawel, maar er was een kerkdienst aan de gang, dus we konden er nog niet in. Toen dachten we een paar broodjes te gaan halen voor als je naar de zoutmijn gaan, maar niemand was zo vriendelijk geweest om ons te vertellen dat het zondag een of andere feestdag was en dat bijna alle winkels gesloten waren. Omdat die winkel normaal 7 dagen in de week, 24 uur per dag open is, waren wij ervan uit gegaan dat we lekker een dag van tevoren verse broodjes konden halen. Niet dus. Nu had ik ineens een probleem, omdat ik dus ook niets had voor de treinreis.

We hebben nog maar even door de gesloten stad gelopen en toen was het tijd om te vertrekken naar Wieliczka. Eenmaal aangekomen bij de zoutmijn werd de vraag gesteld wie er slecht te been was of moeite had met traplopen. Ik wilde het in eerste instantie gewoon proberen, maar het werd mij toch wel heel erg afgeraden en ik ben blij dat ik niet mee gegaan ben met de afdaling via de trap. Ik ben samen met een oud vrouwtje uit Amerika en haar dochten met de lift naar beneden gegaan. Dit is trouwens geen tip als je claustrofobisch bent. Je wordt met 10 man in een klein hokje gepropt en dan ga je schuddend en wel de diepte in.

Als je de lift wilt verlaten heb je weer het probleem dat de Poolse mannen zo galant zijn dat de vrouw voor moet, zelfs in de meest onmogelijke situaties. Het deurtje klapte naar binnen open en er stond een Poolse man met, laten we maar zeggen een buikje, recht tegen over de deur. Ik moest mij hier dus tussendoor wringen om naar buiten te komen.

Eenmaal beneden moesten we even wachten tot de rest van de groep al die trappen was afgedaald en toen konden we de mijn in. Het was echt geweldig om allemaal te zien. Het is trouwens de oudste, nog steeds werkende zoutmijn in de wereld. Er werken 35 mijnwerkers en zo’n 300 gidsen. De reden dat de mijn nog in werking is, is omdat het anders onder water zou komen te staan. Dit zoute water moet dus uit de mijn verwijdert worden, maar kan niet zomaar gedumpt worden, dus uit dat water wordt nog zout gehaald.

De zoutmijn is ook erg gezond, door al het zout is de lucht erg zuiver, dit is vooral erg goed voor astmapatiënten.

In de zoutmijn waren allemaal sculpturen te zien die door de mijnwerkers van toen zijn gemaakt, van mijnwerkers tot ridders en van Jezus en Maria tot kabouters. Het was erg indrukwekkend.

Op 130 meter onder de grond was er gewoon een complete kerk. Het altaar, de vloer, de muren, echt alles is van zout. In de muren waren schilderijen als het laatste avondmaal gekerfd en er stond een standbeeld van de paus.

Het water is er zo zout dat je er niet in kunt duiken, hierdoor zijn er vroeger al eens mensen overleden. Ze hadden dronken in een bootje gezeten en die sloeg om, de mensen die onder de boot zaten zijn uiteindelijk gestikt, omdat ze niet onder die boot uit konden komen.

Toen we weer boven de grond kwamen, regende het. Na een weekend lang 30 graden te hebben gehad, begon het op de dag dat ik weer terug naar Pozna ging regenen.

We hebben wat gegeten bij de Kentucky Fried Chicken, dit had ik ook nog nooit gehad. Met de bak vol kip nog onder de armen hebben we mijn koffer uit het hostel opgehaald en zijn we naar het treinstation gelopen. Aangezien de kip niet zo goed gevallen was bij Elle, heeft zij snel afscheid van mij genomen en is ze naar het toilet vertrokken.

Bij mij begonnen de zenuwen pas daarna, want mijn trein zou om 15.35 uur vertrekken. Maar ik zag geen trein en kon ook niemand vinden die ook naar Pozna ging. De meeste mensen waaraan ik het vroeg wisten het gewoon niet, maar toen zei een vrouw in het Pools tegen mij dat deze niet naar Pozna ging. Toen begon ik hem wel even te knijpen. Gelukkig stuurde ze een minuut later een andere vrouw naar mij toe om te vertellen dat ze zich had vergist.

De trein had uiteindelijk 45 minuten vertraging. Ik weet niet hoe het werkt met die borden in Polen, maar de gegevens van de trein kwamen er pas om 16.5 op te staan en dan stond er wel gewoon dat de trein om 15.35 had moeten vertrekken.

In de trein was het erg druk, maar ik heb een plekje kunnen vinden. Aan het eind van de reis ben ik nog aan de praat gekomen met een Poolse jongen van 28 die voor zijn rijbewijs aan het leren was. Hij deed een omleiding die in het Nederlands te vergelijken is met SPH. Hij runde een soort van opvanghuis voor kinderen en tieners. Veelal uit gezinnen met alcoholproblemen of dergelijke. Zo nu en dan hebben zo ook een kookdag waar ze een gerecht uit een ander land maken. Nederland was nog niet geweest, dus ik kreeg zijn e-mail adres en ga het recept voor boerenkool even vertalen.

Het was wel erg fijn dat ik een Pool tegen kwam die goed Engels kon, want hij heeft mij ook geholpen met het regelen van een taxi. Ik wist het adres wel, maar heb het voor de zekerheid maar op een papiertje geschreven. Marek heeft voor mij gevraagd wat het ongeveer ging kosten en toen kon ik in de taxi stappen en werd ik om 12 uur voor de deur van mijn huisje afgezet.

Ik heb de koffer nog een beetje uitgepakt en toen heb ik mijn tandjes gepoetst en ben ik lekker in mijn bedje gaan liggen. De wekker ging natuurlijk wel gewoon weer om 6.40 uur.